De schoonheid en de klant / 10-10-2011

Het was een zonnige zaterdag in mei, toen ik voor AH staande werd gehouden door een enthousiaste jonge vrouw met een 'dit-kun-je-toch-niet-aan-je-voorbij-laten-gaan' aanbieding. Mijn man was al verbaasd over het feit dat ik me staande liet houden, maar hij was verbijsterd toen hij hoorde dat ik een bon gekocht had voor 20 euro aan schoonheidsbehandelingen.

Hij wist dan ook niets van mijn stille verlangen naar geëpileerde en geverfde wenkbrauwen. Het was een werkelijk niet te versmaden aanbieding met vier 'gratis' behandelingen en nog acht kortingsbonnen op de koop toe. Maar ja hoe gaat het met kortingsbonnen, cadeau- en tegoedbonnen? Juist, die leg je ergens neer en je vindt ze pas weer terug als de datum ervan verlopen is. Ik was hierop geen uitzondering. Dit keer nam ik mijn verlies niet, maar trok de stoute schoenen aan en belde de schoonheidssalon. En jawel ik kreeg nog een afspraak over vier weken, want ze had het erg druk.


Op wederom een zonnige dag loop ik een woonhuis in een Vinexwijk binnen en wordt vriendelijk ontvangen door de schoonheidsspecialiste. En vervolgens word ik in de watten gelegd als een vorstin. Tussen de verschillende behandelingen in vraag ik haar, van één ondernemer tot de ander, hoe de promotiecampagne met de kortingsbonnen is verlopen. 'Ja', glimlacht ze, 'ik ben een beginner op alle fronten. Ik heb net de opleiding afgerond en ik heb nog nooit een eigen praktijk gehad. Dus wat doe je dan om klanten te werven? Zo kwam ik bij het promotieteam, dat 300 bonnen zou verkopen voor gratis behandelingen. Maar ondertussen heb ik al 400 bonnen binnen en werk ik al een half jaar voor niets.' 'Maar hoe bedoelt u voor niets? Die bonnen kosten toch 20 euro?'
'Ja maar dat geld ging naar het promotieteam. Ik werk nu zes dagen per week van 's ochtends half negen tot 's avonds tien uur. Want mijn klanten hebben recht op die behandeling. Ja beginnersfout', zegt ze weer met een glimlach, 'daar kan ik toch de klant niet de dupe van laten worden?'
'Maar hoeveel dagen wilde u eigenlijk werken?'
'Oh, drie dagen en dan niet meer dan zo'n twee behandelingen per dag. Maar er is licht aan het eind van de tunnel hoor. Over twee maanden wordt het iets rustiger', zegt ze geruststellend tegen mij.
Ik sta perplex, of beter gezegd, ik lig perplex. Gewikkeld in een comfortabel, fris geurend dekbed in haar behandelstoel. De warme stoom blaast zachtjes in mijn gezicht. Een anonieme ontmoeting wordt ineens een indringend verhaal van een vrouw die zo bereid is haar leergeld te betalen. Hoe staat haar klantgerichtheid in schril contrast met die van het promotieteam, dat haar niet behoed heeft voor teveel weggeven op de schoonheidsbon en er ook nog eens doodleuk minstens 100 extra heeft verkocht ten koste van hun klant die daar twee maanden gratis voor moet werken. Ik krijg plaatsvervangend zin om dat promotieteam door de wringer te halen. Maar dan komt er een vers gezet kopje koffie op een klein dienblaadje met een kannetje melk, suiker, zoetjes en een koekje. Aan alles is gedacht. Alhoewel ik slechts twee keer in mijn leven naar een schoonheidssalon ben geweest, besluit ik ter plekke om iedere twee maanden mijn wenkbrauwen te laten epileren en verven.

Geen reacties